hani eski roma'da insanları birbirleriyle dövüştürürlermiş ölene dek. başparmak aşağı inerse "öldür" , yukarı kalkarsa "öldürme" demekmiş. dövüşçüler sezarı "biz ölümlüler" diye selamlarmış alana çıkınca...
1930'ların amerika'sında, dans salonlarında, uygar insanların keyfini yapmak için yapılan dans yarışmaları da buna benzer. günlerce, gecelerce bütün dansları oynayan çiftler arada bir de vahşi bir koşuda ölüm kalım savaşı veriyorlar. salonda elele, kolkola koşacaklar, sürünerek, yıkılarak, ezilerek. müzik hızlandıkça koşu hızlanacak, müzik hızlandıkça yürekler ezilecek, müzik hızlandıkça kalpler coşacak, ya da duruluverecek birden... geride kim kalmışsa, kim yere yıkılmışsa yarış dışı...
yarış dışı kaldığımı hissettiğim anlarda başparmağın aşağı indiyse sönen umutlarım alevlendirdi tüm mecburiyetlerimi. ölümlü olan ben eğildim nefretinin önünde, selamlarken seni veda etmiştim aslında vermiş olduğum tüm sözlere.
sen daha indirmeden başparmağını, yarış dışı kalmamışken hala ,vazgeçmeliydim aslında parmak uçlarım kanayıncaya kadar dans etme arzumdan... çekilmeliydim bu yarıştan.
arenaya ilk çıktığımda, daha selam verirken sana, yüzünde gördüğüm ifade kalmalıydı aklımda.
halbuki " öldür " emrini verirken sen, yüzündeki nefret, yüzümdeki kıyamet kaldı sadece akıllarda.
