odaya kapandıkça dışarısı insanın ilgisini çekmiyor. sizin ile ilgilenen bıkmadan yanınızda duran mantıklı birisi yok ise. yıllardır yaklaşık beş senedir sadece akraba zorlaması, bayram veya iğne günlerimde dışarıya çıkıyorum ama bu bile fazla geliyor. o kadar sıkıldım ki. odaya kapanmaktan değil. insanlardan. saçlarımın bana değmesi bile yani sanki saçımın varlığı bana ait değilmiş gibi beni rahatsız etmeye başladı. kökten kesesim var şu birkaç gündür. aynaya bakınca kendi varlığım bile fazla geliyor artık odamda. kendimi tanıyamıyorum. bu değiştim demek değil. sanki benim varlığım ben değil gibi. yüzümü etimi paramparça etmek istiyorum. bu yüzden uzun zamandır kendime bile bakamıyorum. hiçbir sese tahammül kalmıyor. eğer ki özellik ile dinlemek istemiyorsanız. ve gerçekten ailemin sesleri bile fazla gelmeye başladı. zaten yüksek sese hassasiyetim vardı. birbiri ile güle oynaya konuşan ya da tartışma yapan insanların yanında duramaz oldum. kısaca bozuk psikolojiyi daha da bozabilir. dahası insanlar sizi anlamaz. bazıları daha da beter anladığı halde sizi kırar.
