handi derler ya bazı ezgiler ve sözler insanı kendinden alıp başka diyarlara götürür diye...
parçanın girişinde ki o hüzünlü ezgiyle önce kaşlarını çatıp masum bir ruh haline bürünüyor insan.
sonra o hüzünlü ezginin ardından umut saçan sözler giriyor...
adını verdim durgun göllere
düşmeyesin diye oğul, uzak yollara
sesini verdim akarsulara
dalmayasın diye oğul, kan uykulara
kuzgunlar dolanınca turna peşine
çoban türküleri oğul, akar düşüne
silinip de gitmiyor yürek acısı
kaybolan canların oğul, bu kaçıncısı
sevdanı verdim dağlar başına
üfleyesin diye oğul, aşk ateşine...
yeri geliyor oğlunun/kızının mezarı başında ağıt yakması bile çok görülen bir ananın yanında buluyor insan kendini. elini öpüp, başını göğsüne yaslayıp " bende senin çocuğunum, düşen birdir bilmelisin bin oğlun var sevmelisin" diyorsun. yeri geliyor alnında ki kocaman kurşun deliğiyle, karanlık/kör kuytulara atılmış evladın yanına gidip alnından öpüyorsun " kaybolan sadece bedenin, düşüncelerin yeni bedenlerde hayat bulacak" diyorsun...
en nihayetinde parça bitiyor. iş, güç, koşuşturma insanlığından utanıyorsun.
eline sağlık ibrahim karaca, diline sağlık grup yorum...
