uzun zamandır 'ağlamak isteyip ağlayamamak'tan yakınıyordum. içimde ağlayamamaktan kaynaklı kocaman ve kaskatı bir şeyler birikmişti; gündelik hayatın tortuları, memleket sorunları ve dünyanın gidişatının da etkisiyle. ve içten içe biliyordum ki en çok ihtiyacım olan şey; benimle aynı zamanı paylaşan ve izinde yürünebilecek bir türkiyeli modelin olmayışıydı. babasız büyümenin verdiği bir hassasiyetti bu biliyordum ama yıllar geçse, popodaki kıllar kadayıf olmaya başlasa da aşamıyordum bu hissiyatı. ve bu sabah ağladım... bu bilge adamın tüm filmlerini izlemiştim daha önce ama artık öyle bir tiksinme noktasındaydım ki uzun zamandır televizyonu açmıyordum, kendimi bildim bileli ilk kez bir aydır film dahi izlemiyordum, çıkış yok noktasındaydım, tıkanmıştım... bu sebeple dün akşam ki konuşmasını canlı izleyemedim. o anı yaşayamadım ama iyi ki de öyle olmuş. 'annem nasıl da üzülürdü salya sümük halimi görünce' diye seviniyorum şimdi... sabah bilgisayarı açıp hem ekşide hem burada yazılanları okuyunca yalnız olmadığımı gördüm ancak bu rahatlatmadı beni... yıllardır ağlayamadığım kadar çok ağladım aksine. ceylan zarafetiyle filmler yapan, insanın derinliklerini inceleyen, kültürel farklılıkları aşmış bu adamı bir yerde görürsem sakalıma saçıma aldırmadan sarılıp ağlamak istiyorum koynunda bir kez daha. hatta 'size baba diyebilir miyim?' demek geçiyor içimden melodram sevmediysem de mrüm boyunca. yeşilçamla büyümüş sonra sanat sinemasına merak salmış bir sinemasever özünü inkar edemiyor işte, ben de öyleyim. nihayet bir ışık, bir model bulabildim kendime bu koskoca memlekette...
