Henüz 17 yaşındaydım,lise sondaydım."bir şehri tam kalbinden,beyninden vurup gitmek var"dı aklımda. Öyle de oldu.Sonra ne mi oldu?. Olaylar olaylar...Kabuğumu kırmıştım ya,içinden çıktığım o kabuğu beğenmiyor, uzaklaşmak daha da uzaklaşmak istiyordum. arada yolum düşse de bu şehre, orda yaşamak gibi de değildi doğrusu.
Aradan geçen 17 yıldan sonra, üstelik çok yeni ve hala kanayan yaralarım da varken, birçoğuna "tekinsiz" gelen güzel şehrime dönüyorum. Yaralarımın kabuk tutup iyileşmesi için onun güvenli kollarına ihtiyacım var.
Adana'm çocukluğum,ilk gençliğim...bekle beni geliyorum
