acı bazen de komik diyaloglardır. öss değildi ama zamanında ilkokuldan sonra girilen anadolu lisesi sınavıydı. komsumuzun ogluyla sınava aynı okulda girmiştik ve benden cok daha önce cıkmış babasıyla benim babamın yanında beni beklemişlerdi. sınav biter ve ben yanlarına giderim.
-babam; sınav nasıldı oğlum?
-ben; idare eder baba.
-babam; neden bu kadar geç çıktın bak emre hemen yapmış ve hiç zorlanmamış.
-ben; hadi ya. nasıl geçti emre; hepsini yapabildin mi?
-emre; yaptım tabi, bir tane bile boşum yok; sen?
-ben; hadi ya ben 20 tane boş bıraktım.
-babam; vay kafanı sikim senin, geri zekalı şu emre kadar olamadın, ben de senden umutluydum aptal oğlum.
-emrenin babası(gayet gururlu bir şekilde); boşver komşu belki okur, hemen umutsuzluğa kapılma.
-ben; ama baba ya hocam bilemediğini boş bırak dediydi.
-babam; yürü lan essek sıpası, seni okutan hocayı da skim, yürü eve..
ben salya sümük ağlamaya başlar. sonuçlar 1 ay sonra açıklanmıştır; ben anadolu lisesini kazanmısım, emre türkiye derecesi yapmış tabi sonlarda(hepsini sallamış öküz)... babam hiçbirsey olmamış gibi davrandı, ondan sonra derslerim hakkında hiçbirsey sormadı; ve nihai sonuç doktor olmama 2 sene kaldı, emre liseyi zar zor bitirdi ve suan ayakkabıcıda çalıştığını duydum...
(bkz: bir basari oykusu)
