Küçükken en büyük hayalimdi benim. Büyüyüp gitmek istiyordum buralardan. Neresi olursa. Yeterki uzaklaşayım herkesten ve her yerden. Tek başıma kuralsız bir şekilde yaşayayım. Bunu beklerdim hep. Beklerken de, o an hâlâ çocuk olduğumdan, çocukluğun gerektirdiği gibi yaşamaya göz yumardım mecburen.
Mesela bir gün, 9-10 yaşlarımdayken okuldaki resim öğretmeninin yönlendirmesiyle bir resim seçmelerine katılmıştım. günlerce çizeceğim resmi düşünüp çalışıp seçmelerin olduğu yere gitmiştik o gün. heyecandan nefesim tıkanmıştı ama çok umut doluydum. o yüksek tavanlı binaya girip büyük tablonun önünde elimde fırçayla durduğum o anı hiç unutamayacağım. hayatımın en umut dolu anı olarak kalabilir hafızamda.
1 hafta sonra sonuçlar açıklanmıştı. Kontrol etmeye gitmiştik babamla. listede adımı göremedik. ben baktım, babam baktı. yoktu. orada yaşadığım üzüntüyü tarif edemem. o kadar çok üzülmüştüm ki ağlayamamıştım. taş kesilmiştim sanki üzüntüden. ağlayacak oluyordum sonra yutkunuyordum babama ayıp olmasın diye. babam anladı tabii evladının halinden. bana üzüntümü unutturmak için bir dünya şey teklif etti. ben de tabii ki en cazip seçenek olan "atari"yi seçmiştim. o gün bana atari almıştı babam. yüksek tavanlı bina da, resim de, diğer seçmeler de umurumda değildi. Unutup gitmiştim.
Ve gel zaman git zaman artık büyüdüm haliyle. birkaç yıl sonra otuza ayak basacağım hatta. Çocukken istediğim şeyi faaliyete de geçirdim. Uzaklaştım her yerden ve herkesten. Aradan birkaç yıl geçince de kürkçü dükkanına dönen tilki misali, geri döndüm doğduğum topraklara, istanbul'a. Ve anladım ki, insanlar ancak üzülerek büyürlermiş. Çünkü ağaçlar gibi değillerdir insanlar. çünkü ağaçlar güzeldir. ayrıca ağaçların çevrelerine faydaları vardır. yaşam verirler, mutluluk verirler ve suyla büyürler. insanlarsa üzüldükçe büyürler. büyümeleri için üzülmeleri gerekir. belki de çevrelerine zarar vermeleri bundandır. ağaçlar suyla büyür, çevrelerine hayat verirler. insanlar mutsuzlukla büyür, çevrelerine üzüntü verirler.
