geçenlerde yolda yürürken "beni sev" dercesine geliyordu karşıdan. biraz başını okşadım, oynadım. hemen peşimden geldi.
bazen yanımda yürüdü, bazen önümden gitti. ben biraz geride kalırsam durup bekledi veya kenarda bir şeylerle uğraştı. çoğunlukla çok yaklaşmadan hep etrafımdaydı. karanlık bölgeye gelince bana daha yakın yürümeye başladı. o karanlık bölge boyunca karşıdan gelen herkesle arama girdi sıkıntı olursa çözeriz dercesine. eli yüzü düzgün tiplere sadece baktı, beğenmediklerine hırladı.
o kadar yürüyüşün ardından acıkmıştı veya her zaman aç kalıyordu.. tek açık bulabildiğim dükkandan döner aldım, kokusunu alır almaz çocuklar gibi neşelendi hemen üzerime atladı. büyük bir iştahla yedi ve dönüş yoluna geçtik.
artık ayrılma vakti gelmişti ama 2 saat boyunca peşimi bırakmayan dosttan nasıl ayrılabilirdim ki? ne kadar atlatmaya çalışsam da peşimden "beni bırakma" dercesine koşarak geliyordu. kapıyı kapatıp eve giremiyordum, aksi takdirde vicdanıma hesap veremezdim. ama saatte geç olmuştu be köpecik. aslında oda ayrılık vaktinin geldiğinin farkındaydı, son kez oynadık. bahçe kapısının önüne su ve yemesi için bir şeyler bıraktıktan sonra gitme vakti gelmişti. gece yatana kadar apartman bahçesinde bekledi, sabah olduğunda hemen pencereye koştum orada yoktu. çünkü yağmur yağmıştı ve sığınacak yer araması gerekiyordu.
bugün şans eseri yine karşılaştık, aslında o beni gördü. arkamdan koşarak geldi paçama yapıştı kuyruğunu sallayarak. bu sefer zamanım daha boldu sevdim, oynadık, karnını doyurdum, yine beni sokaklarda koruyarak evime kadar bıraktı.
bugün karşılıksız sevginin ve sadakatın ne olduğunu bir kez daha bana gösterdin dostum. yine görüşmek üzere vefakar, akıllı, uslu dostum..
