son zamanlarda marketlerde, giyim mağazalarında, ayakkabıcılarda, kozmetik marketlerde ve daha bir çok işletmede genç, yaşlı, çocuk demeden her türlü insan, ihtiyaç duysun duymasın çalıyor. çalan kişiler, ihtiyaç sahibi kişiler gibi perişan görünmüyor üstelik. eli yüzü düzgün hatta pahalı giyinen insanlar. ülkemizde çalma hastaları çoğalıyor ya da devlet büyüklerimizin yönlendirmeleri sayesinde çalmak moda haline geliyor.
çocuğu için ekmek, süt çalan insanlar senelerce hapis yatarken "adalet" vardı. ne oldu o adalete. insanlar "kafam dumanlıydı" deyince, "dalgınlıktan fark etmemişim" deyince "adalet" onlardan yana oluyor artık.
yakın zamanda bir ayakkabı mağazasında çalışan arkadaşım "her gün mutlaka 4-5 çift ayakkabı çalınıyor. bir o kadar da suç üstü yakalıyoruz. genç, yaşlı demeden gözümüzün içine baka baka çalmaya çalışıyorlar" dedi. "polise şikayet etmiyor musunuz" dedim. (cevabı bilse de insan yine sormak istiyor)
"şirket, çalınan ürünlerin parasını bizden kesiyor. ama hırsızlar yakalandığında onlardan şikayetçi olmuyorlar. çünkü o zaman şirketin adı kötüye çıkıyor. zaten ayakkabının parası maaşlarımızdan kesiliyor. neden dert etsinler ki? adalet istiyorsak biz kendimiz şikayetçi olmalıyız. dava takibi yapmalıyız (adalet gerçekten uygulanırsa tabi.). günde dört kişi yakalasam her günüm adliyede geçer. sonunda elime geçen bir şey olmayacağı gibi boşa uğraştığım yanıma kar kalır. o yüzden uğraşmak yerine mecburen bırakıyoruz. bazen öyle kızıyorum ki en azından bir kaçını dövüp rahatlamak istiyorum. ama o zamanda "masum bir müşteriyi" darp etmiş olurum. hem adam bana dava açabilir hem de kovulabilirim. o yüzden sineye çekiyorum" dedi
yani bizim ülkemizde "çalışmak = enayilik" olarak görülüyor. bu hikayeye uzaktan bakan herkes ya büyük şirket sahiplerinin ya da hırsızların yerinde olmak istemez mi? neden çalışan insanı tasvip etmek, onun yerinde olmak istesinler. çalışanlar gerçekten zor durumda olan insanları umursamaz hale geliyorlar. çünkü onları da umursamıyor.
