2009 yılının soğuk bir Eylül akşamında geldiğim bu şehirden, yine soğuk bir akşamda tamamen ayrılıyorum. Bu kez aylardan Ekim tabii. Bir de ben, geldiğim gibi değilim artık. izmit… Anlatmaya kelimeler yetmiyor aslında izmit’i bende. Üniversite öğrencisi olarak gelmiştim en başında. Her üniversite öğrencisi gibi korkuyordum geldiğimde. Ne yapacağımı bilmeden, rüzgar nereye eserse oraya savruluyor. Hayatı keşfettikçe de mutlu oluyordum. Aradan geçen 7 yılda ben, izmit sayesinde büyüdüm. Çok şey öğretti izmit bana. Başta ayakta durmayı öğretti. Önce emeklemeyi, sonra yürümeyi hatta koşmayı öğretti bana. Ben bu şehirde sevmeyi öğrendim. Sevilmeyi, mutluluğu ve acıyı öğrendim. Özlemek kelimesinin anlamını da burada öğrendim mesela. Bir yerde okumuştum, ‘Bir şehri güzel yapan içindeki insanlardır’ cümlesini. Ne kadar doğru olduğunu bugün izmit’ten beni uzaklaştıran otobüsün içerisinde anladım. O insanlar orada oldukça, izmit benim için hep özel kalacak. O insanlar, benim kalbimin bir parçasının her zaman izmit’te kalmasına sebep olacak. Önce üniversite yıllarımda, ardından meslek hayatımda tanıdığım o güzel insanlar beni hep bağlayacak buraya. Şimdi isim isim saymaya ne benim hafızam yeter, ne de sizin sabrınız. O yüzden, onlar kendilerini biliyorlar. Şu andan itibaren artık izmit benim için hatıralardan ibaret olacak. Mutlulukla, gülümseyerek gözümün önüne gelen hatıralardan. Bir yerlerde tekrar karşılaştığımızda kahkahalar eşliğinde anlatacağımız hatıraların şehridir artık izmit. O yüzden artık söyleyebileceğim tek bir cümle var.
Hoşçakal izmit…
Kendini çok özleteceksin…
19.10.2016 - 22.01
izmit-Adapazarı arasında bir yerde...
