bizi üzen, bizi kıran, bizi hırslandıran şey karşılıksızlıktır. deşifreye de gerek yok kimseyi.
şöyle açıklayayım;
iki çocuk kavga ederler, ikisi de ağzınıza geleni söyler...sonra aileler evde konuyu gündeme getirirler, "evladım olur mu öyle şey, siz arkadaşsınız hadi barışın bakalım. sarılın bakalım" derler...
sonra çocuğun biri bu talebe uyar, içindeki hırsı, kavga etmişliği husumeti bir kenara koyar. tüm samimiyetle barışmak için sarılmaya yeltenir;
hırsını yenemeyen. hoşgörüsüz çocuk "sırt çevirir hayır ben onunla barışmak istemiyorum sarılmam da, gitsin buradan öyle arkadaşım yok benim" der...
gururunu öteleyip sarılmaya yeltenen çocuğun hayal kırıklığıdır yaşadığımız...sarılma isteğimize karşın sırt çeviri olarak algılıyoruz hadiseleri...içimizde birşeylerin burukluğunu hissetmemiz, bilmediğimiz bir hüzün, bir aldatılmışlık hissi bundan...
ama aslolan karşılık beklemeden yapmaktır güzel davranışı, taş atana ekmek atmaktır. büyüklüğün göstergesi budur.
bir düşünür der ki;
"güçlü adam kusura bakmaz" ! kusura bakmayacağız bizde/bakmamalıyız.
