lübnan' da 2. dünya savaşı sonrası müslümanların azınlıkta olduğu zamanlarda lübnan kabinesinde her 5 gayrimüslim vekile karşılık 1 müslüman bulunuyordu. ancak 6 gün savaşlarında siyonizme destek veren gayrimüslim vekiller, soykırıma ortak olan hristiyan generaller camp david' den sonra işledikleri askeri ve siyasi suçlardan ötürü suriye ve iran destekli silahlı müslüman direnişçilerin doğal muhattabı konumuna geldiler. zamanla gayrimüslim burjuvazi ülkedeki kaos ortamından kaçmak için başta amerika ve fransa olmak üzere pek çok batılı devlete sığınma talep etti. islami direniş hareketinin liderlerinin nüfus politikalarının olumlu sonuçlar vermesiyle lübnandaki gayrimüslim nüfusu ülke genelinin %20lerine kadar indi. fakat kabinede halen 5 gayrimüslim vekile karşılık 1 müslüman vekilin olması iktidarda hristiyan bir oligarşiyi doğurdu. yani başka bir deyişle halkı müslüman bir ülkenin hristiyan ordusu emperyalist güçlere şirin görünmek için kendi halkını israil saldırılarına karşı korumuyordu. işte bu yüzden demografik dengenin değişmesiyle yükselen radikal islamcı partiler kendi ordularını kurdular. daha sonra irili ufaklı bu partiler hasan nasrallah isminde tek bir liderin hükmü altına girdiler ve birincisi askeri, ikincisi siyasi olmak üzere iki amaç etrafında uzlaştılar.
birincisi;
-israil' in her saldırısına karşı misliyle karşılık verilecek, eli silah tutan herkes ortak düşmana karşı gerektiğinde malıyla ve canıyla hizbullah' ın yardımına koşacak.
ikincisi;
-kabinedeki müslim ve gayrimüslimlerin oranı beşe karşılık bir olmayacak, ülke nüfusunun dini yapısına uygun olarak %50'si şii, %20'si sünni, %15'i hristiyan ve geri kalanları diğer dini azınlıklardan oluşan bir kabinenin var olabilmesi için gereken siyasi mücadele verilecek ve bunun ön şartları demokatik yollarla hazırlanacak.
