dostluk denen kavram zaten verdiklerinden bahsedildiği zaman incinir ve kapanmaz yaralar alır. araya kendince girmesine izin verdiğin engeller gözüne bazen dev gibi görünür,korkarsın onlardan ve yıkamazsın işte böyle olunca dostluğunu harcarsın... hem yara alırsın hem de yaralarsın. tanıdığın dostun eğer senden sadece biri ve bir gün gidecek biri yüzünden uzaklaşıyorsa yaşadığın onca şeyin ve bunca zamanın nasıl da geçtiğine ve aslında senin sandığın kadar sağlam olmadığını görünce şaşarsın ve bakarsın ki herkes hata yapar ama bazen üzerine gittikçe acıtırsın;hatanı kendinde aramak yerine karşı tarafı suçlamaya başlarsın. farkında olmadan değiştiriyorsundur bunca zaman karşında gördüğün insanın nasıl biri olduğunu ve en acısı nedir biliyor musun?geçici olması... geçici hevesler, geçici sevmeler, geçici duygular yüzünden harcıyorsundur.işte budur aslında koyan ve dostluk böyle şeyleri kabullenemez; canın istediğinde yıkıp dağıtamazsın. kişilikleri bilirsin ama o kişilikler sana saygı duymuşken zamanında ve binlerce sözcük dile getirmişken tam da zamanında; sen onların kendince sınırını zorlamasını istersin. dostluk birinden bir şeyler beklemek değildir,düşünmeden birileri için bir şeyler yapmaktır. seni karşlıksız sevmeni bile beklemeden sevmiş insanı silip atrabiliyorsan dostluk kavramını bir kenara bırakmanın zamanı gelmiştir. elinde olmadan siliyorsan bazı şeyleri demek ki hiçbir zaman dostluğun yanından bile geçememişsinizdir belki biraz yakın durmuşsunuzdur ama olmamıştır olması gerektiği gibi. kolay harcadığın hiçbir şeyin sağlam yeri yoktur çünkü. ve harcadığın sevgi,paylaşımlar, ağlamalar zırlamalar her ne varsa eğer çöpe atabiliyorsan karşına bakmak yerine aynaya bakman gerekir.bir zamanlar aynada baktığında kendi yerine gördüğün dostun yoktur karşında,şaşırma. bak bakalım ve sor kendine geriye ne kalmış...
