yalnız yazar, şuraya biraz içimi dökeyim. kendimi bildim bileli sessiz sakin içine kapanık bir insanım düz insan tabiri birine en çok bu kadar uyar sanırım utangaçlığın zirvesini gördüm sanırım bunu yavaş yavaş yeniyorum öyle hissediyorum en azından artık insanlarla konuşurken gözlerimi kaçırmıyorum, beni bu hale getiren neydi asla bilemedim biliyordum da unuttum zamanla belki zaten çoğu şeyi unutuyorum. yapmak istediğim ama yapamadıklarım öyle çok ki her zaman beni huzursuz ve mutsuz ediyorlar. çabalarımın boşa çıktığını görmek her dakika biraz daha hevesimi kırıyor hani her şeyden elinizi ayağınızı çekersiniz ya, denersiniz denersiniz fakat hiçbir bok olmaz, sınırındayım...
