Hani öyle bir zaman gelir, böyle kendinini bok gibi hissedersin, öyle bir zamanda kendine dıştan bakabilirsin. Ne yapıyorum lan ben? Dersin. Ve yaptığın, uğraştığın, göstermeye çabaladığın, amaçladığın her şeyin boşuna olduğunu fark edebilirsin. Ne yapacağını da bilemezsin, ortalıkta kalmış gibi, sanki bu yürümeyi öğrendikten sonra baştan yürümeyi öğrenmeye başlamak gibi acayip bir şeydir. Bu kadar acınası bir durum yoktur. Açıkçası ileride iyi olacağı düşünülen her şeyin aslında iyi de olsa, kötü de olsa bir önemi yoktur. Sonuçta her şey boşa... Kendi kendini yok ederken, kendinden kaçıp kurtulmak istiyor insan. Bu çok acıdır.
