Asiri ozguven bana itici geliyo. Bakimsizkende bi avm ye girmeyi bile kendime yakistirmiyorum. Ben kimin ki oluyo.
Oysa benden bakimsiz insanlar vok rahat. Calisanlar bile bakim yapamiyo yogunluktan..
Nasi samimi olunur bilmiyorum. Bir kisiyle ilk tanismamda ya da bi sey soracakken kibar mi olmaliyim. Canumlu bir samimiyette mi? Yoksa evde ablamla konusur gibi mi..
Evde nasi konusulur onu da bilmiyorum gerci. Bana insan degeri vermediklerindne vok once biraktim konusmayi. Cunku samimi olsam ezildim. Terslendim. Sussam sessiz diye orselendim..
Bu durum haliyle ruh halimi bozdu. Disarda nasi davranacagimi sasirdim.
Bi yerde otururken insanlar beni kinar diye dikkat cekmemeye calisiyorum. Konusmayi bilmedigimi dusunuyorum.
Konusurken ozguvensiz konusuyorum ki kendimi ustun gordugumu sanmasinlar diye. Cok ozguvenli konusunca kendimi buyuk gormus saniyorum.
Gerci son zamanlarda ne zamanki ustume basina ceki duzen verdim insanlar artik kucumseyerek bakmiyo bence. Ben kimsenin kimseyi kucumsedigimi de sanmiyorum. Ama bazi mekanlara girmenize kibarca izin vermiyolar. Bu bile icten ice hissedilip kendimi yetersiz hissetmeme neden oluyodu.
Cok guzel olunca her yere girebilirsin ama bakimsiz olursan bu nereye giriyo boyle der gibi negatif ilgi cekersin. Cok guzel olursan cekmezsin ama
