nasır denen türk düşmanı bir arap ırkçısının gazıyla 5 arap ülkesinin küçücük israil'e karşı 6 gün bile direnemediği savaştır.
savaştan önce nasır hiçbir yerde kendi ülkesinin ağzına bile almadan arapların üstünlüğünü öve öve bitiremiyordu. "halifeler sasaniler'e, emeviler bizans'a, endülüslüler ispanyaya nasıl koydu ama" tadında yaptığı arap milliyetçiliğinden geçilmiyordu. birinci dünya savaşından beri arap milliyetçiliği oldukça revaçtaydı ve nasır tartışmasız arap dünyasının önderiydi. ortadoğu da çıban gibi duran israil büyük arap dünyasını parçalayan devletti ve tamamen yok olmalıydı. filistin devlet olarak ismi bile geçmiyordu çünkü zaten bütün araplar birleşecekti gereksizdi mısır, suriye, ürdün, yemen, arabistan adı altında bölünmek.
o tarihlerde suriye'de baasçılar kontrolü eline alarak ilk baas ülkesini kurmuş, ırak ve ürdün'de osmanlı'ya isyan eden ve gene arap milliyetçisi olan haşimiler hüküm sürmekteydi. arap devletleri birleşmek için geriye saymaya başlamış ve mişel eflaq gibi arap suriye baasları hatay'ı hatta tüm çukurova bölgesini almanın ıslak hayallerini kuruyordu. din kelimesini kimse ağzına bile almıyordu çünkü sünni, şii, hristiyan, dürzi, alevi demeden bütün araplar birleşmenin hayalini kuruyor, seyyid kutub siyasi islamcılar hapislerde çürüyorlardı.
neticede savaş geldi çattı araplar ne olduğunu anlamadan büyük bir başarıyla böyle üstünlüğe rağmen savaşı kaybetmeyi becerdiler. sadece 6 günde israil önce asıl hedefi olan mısır'ı sonra ürdün'ü en son olarak suriye'yi büyük yenilgiye uğratmayı başardı. 2,5 milyon nüfustan 300 bin kişilik ordu* çıkararak milletçe büyük bir zafer kazandı. 400 uçağa sahip olan mısır'ın uçaklarının hemen hemen tamamı karadayken vurulunca dümdüz çöllerde mısır ordusunu avlamak zor olmadı israil için. hatta hızını alamayıp denizde amerikan zırhlısını bile batırdılar.
savaş sonunda arapların içindeki milliyetçilik çöktü, her ne kadar baasçılar suriye ve ırak'ta tutunsa da onlar bile kendi aralarında bölünüp yerel politikalar peşinde koştular. suriye uzun yıllar boyunca hatay üzerinde hak iddia etmeye devam etse de sesini yükseltemedi golan tepelerinin işgalinden dolayı. mısır yom-kippur savaşı sonra israil'i tanısa da arap devletlerinin liderliği hakkını çoktan kaybedip kendi kabuğuna çekildi. ürdün pan-arabist politikaları bırakıp bir daha israil ordusu ile karşı karşıya gelmedi hatta filistinlileri ülkesinden kovdu. lübnan uzun yıllar iç savaşla uğraştı ve filistinliler ise aynı eziyetleri çok ağır şekilde çekmeye devam edip ortadoğu'nun sahipsiz halkı olmaya devam ettiler. araplar küçücük israilin madara ettiği kendi milliyetçilerinden umudu kesip bari türkler, iranlılar, pakistanlılar gelsin götümüzü kurtarsın onlarda müslüman diyerek pan-islamist politikaları izledi ve bugünlere geldik.
gelelim işin türkiye ayağına. eğer araplar beklenen şekilde kazansa nasır muhtemelen arapları birleştirecek, israil varlığını korusa bile ya iyice ufalmış şekilde yada özerk devlet gibi duracaktı yerinde. sonraki hedef ise 30 yıl önce türkiye'ye katılmış ama kabul edilmemiş iskenderiye* sancağı ve diğer çukurova bölgesiydi. israil sonrası yüksek moral ile türkiye'ye saldırmak için fazla sebep aramayacaktı. bu yüzden israil bilmeden türkiye'ye çok büyük iyilik yaptı. başımıza büyük bir bela olacak olan hatay mevzusu daha başında çözülmüş oldu.
