biliyorum, kızıyorsunuz bana şuan. kızmayın. 2 yıl önce onu kaybettiim. siz benim ne çektiğimi bilmiyorsunuz. bilsenizde asla anlayamazssınız.
keşke o kefeni hiç açmasaydım. belki öldüğüne ikna olmaz. içimde hep bir umut taşırdım. bi gün gelecek derdim, beklerdim. yaşamak için bir nedenim olurdu. sonra anladım...
toprağa giren poyraz, ama ölen bendim. günler geçiyordu, aylar geçiyordu, mevsimler geçiyordu ama içimdeki acı geçmiyrdu. geçmediği gibi katlanarak artıyordu. ne zaman sokağa çıksam onunla gittiğimiz yerlere gittim. hepsinde hıçkırarak ağladım. etraftan insanlar koştu yetişti. neyin var ? dediler. sevgilim öldü dedim, durdular, baktılar sonra beraber ağladık.
tutunamayanları 13 kez, tehlikeli oyunları 8 kez okudum. oyunlarla yaşayanları zaten 6. okuyuşumda ezberlemiştim. evin içinde yüksek sesle sürekli okuyordum. 2 kere psikiyatriste götürdüler. 1 hafta hastaneye yatırdılar. ama bir gece kaçtım. poyraz'ın mezarında ağlarken suç üstü yakalandım. bu kız delirdi galiba dediler. delirseydim her şey çok daha kolay olacaktı. ama o kadar çok acı çekiyordum ki deliremedim.
şimdi kendinizi benim yerime koyun. çok sevmişsiniz, çok aşıksınız ama adam aniden ölüyor. damarlarınızda sanki kan değil zift dolaşıyor. her nefesinizde ciğerinize bir bıçak sokup deşiyorlar. her sabah uyanıyorsunuz kafanızı mengeneyle sıkıştırıyorlar. bu kadar acıya dayanabilir misiniz ? dayanamazsınız. bende dayanamadım. poyrazın ölümünden tam 11 ay 8 gün 3 saat 39 saniye sonra bu dünyadan kendi rızamla gitmeye bu acıya bir son vermeye karar verdim. allah yardımcım olsun...!
allah yardımcım olmadı. beyin ölümüm gerçekleşmediğinden teknik olarak yaşıyor olmakla suçlandım. üstelik beni kurtarmaya hevesli ne çok insan olduğunuda o gece öğrendim. hayatımı kurtaran bu adamın adı çınar. ne kadar büyük bir yanlış yaptığını henüz ikimizde bilmiyoruz. hayatıma hayatımı kurtararak giren bu adamın hayatımdan bu kadar kolay çıkmaya niyeti yoktu. hastanede yattığım 6 gün boyunca sabah ve akşam 2 kere geldi. her seferinde farklı çiçekler vardı elinde. beni güldürmeye çalışırdı ben gülmemeye. hastaneden eve geldim. oda gelmeye devam etti peşimi bırakmaya niyeti yoktu. herşeyimi öğrenmişti doktor olduğumu, gönüllü işlerde çalıştığımı, babamın kim olduğunu. kibarca hayatıma yeni birinin girmesinin ne kadar imkansız olduğunu anlatıyordum, oda kibarca bunu kabul etmiyordu. 1-2 ay hep gelip gitti. sonra bir gün beni bir yere götürdü yumuşak karnımı öğrenmişti. bir sürü köyde çocuklar için sağlık taramaları yaptırıyor bazılarına sağlık ocağı açıyordu. ailesi çok zengindi. bu köylerdeki çocuklarla ilgilenmemei istedi ne yalan söyleyiyim hoşuma gitmişti.
poyraz öldükten 14 ay 6 gün 22 dakika ve 43 saniye sonra ilk defa gülümsedim. çınarla tanıştıktan bir kaç ay sonra hayata dönmüştüm ya da dönmüş numarasını iyi yapıyordum. çınarın arkadaşlığıbana iyi gelmişti. geleceğe dair bir şeyler konuşmak iyi gelmişti. ama bazen hiç olmadık yerde hiç olmadık sebepten poyraz geliyordu aklıma. bana iyi gelen her şey büyük bir vicdan azabına dönüşüyordu. mutlu olmayı haketmiyordum. ben sadece acı çekmeliydim sonra daha acayip bir şey oldu. çınar bana evlenme teklif etti. tabii ki kabul etmedim. ama o vazgeçmedi. ne olursa olsun vazgeçmeyecekti. sanırım bana aşık olmaktan ziyade sahip çıkmak istiyordu. ama aşıkta olmuştu bende onunla vakit geçirmekten hoşlanıyordum ama o kadar.
vazgeçmiyecekti... etrafımdaki insanlar bana sürekli hayatın devam ettiğini söylüyordu. haklıydılar poyrazı asla unutamayacaktım. ama hayat devam ediyordu. madem o gece ölmedim hayatta kaldım bu bir işaret olmalıydı. hayatıma devam etmem gerektiğini o zaman anladım. poyrazın ölümünü atlatmamın tek bir yolu vardı. başka birini sevmeye çalışmak. yani, poyrazın ayşegülünü öldürmek zorunda kaldım...
işte sırf bu yüzden 20 ay 9 gün 6 saat ve 38 dakika sonra çınarın evlilik teklifini kabul ettim.
