insanların büyük çoğunluğu; akrabaların, eş-dostun pohpohlamasıyla sanki biricik, yegane, ülkenin hatta dünyanın olmazsa olmazı gibi büyütülse ve bununla beraber ya ergenlikte veyahut daha sonra acı gerçek ile depresyona girecek kadar, bazen daha da ötesi bunu kabullenemeyecek kadar zor zamanlar geçiriyor. lakin ben bunun zıttını yaşayan ufak azınlıktan bahsetmek istiyorum.
bazı insanlar da vardır ki, ne doğru yetiştirilmiştir ne yeterli ilgi-alaka gösterilmiştir. ne biri sahip çıkmıştır ne çevresi müsaittir. hatta tam tersini yaşamışlardır. onlar birer 'işe yaramaz' olarak yetişmiştir, 'artık' olarak değerlendirilmiştir. ne zekaları vardır ne becerileri. işte bu gizli dehalar her zaman diğer kardeşlerinin(kıyaslanan arkadaşlar ve kuzenler de dahil) gölgesinde büyümüşlerdir.
işte bu insanlar doğru şartlarda harikalar yaratacak meziyete ve marifete sahipken kötü koşullardan ötürü bazen 1.sınıfı geçemez bazen ise 3.sınıfı. Ne düzgün konuşabilir ne de arkadaş edinebilir. tam bir ezik olurlar. bu da hayatın onlara olan sürprizidir. ancak ergenlikle beraber lise-üniversite düzeyinde kendileri fark eder ki aslında gizli bir dehalar, saklanmış bir elmaslar.
emin olun bu insanlarınki sizinkinden daha atlatılamaz bir geçmiş.
