Ölümle uyku arasındaki benzerlik gibidir. uyumak zorunda kalacağını bile bile uykuya direnmek gibi. Şu an benim az sonra yapmak zorunda kalacağım gibi. Ama ölümden sonraki bilinmezlik, yaşamın gürültüsünden daha baskın ve ürpertici bir sessizlikle korkutur bizleri. Bazen bu sessizliğe bırakmak isteriz kendimizi. yaşamın gürültüsünden kurtulmak için, bizi hayata bağlayan hiçbir neden kalmadığını düşündüğümüz zaman, ölmekle yaşamak arasında iki tercih çıkar önümüze. işte o zaman hiç yaşamadığımız bir olay olduğunu hatırlarız ölümün. Önümüzde Yaşadığımız ve bildiğimiz bir hayat varken, daha önce hiç yaşamadığımız ve sonunu bilmediğimiz ölümü tecrübe etmek istemeyiz. Ta ki, ölümü tecrübe etmek zorunda kalacağımız güne kadar yaşarız. O güne kadar Yaşamak zorunda kalmayı tercih ederiz.
