tiamat'ın olgunluk dönemine girdiğini gösteren, a deeper kind of slumber ve wildhoney'den beri etkileyici albümler çıkaramayan grubun, birden bu albümlerin ötesine geçerek bizi şaşırttığı, ileride klasikleşecek albüm. son derece uzun bir çalma süresine sahip olan albüm, nispeten daha sert başlıyor fakat yarısından sonra insanın içini huzur dolduruyor. özellikle dikkatimi çeken iki şarkı misantropolis ve amanitis.
