'demek ki, yıllar önce yaşadığım bir olayın başka örnekleri de varmış' dememe neden olan hede.
olay, ankara-tunalıhilmi caddesinde, o zamanki flamingo pastanesinin önünde yaşanmıştı ki, bizzat içerisindeydim maalesef...
tomruğun biri, karısını duvarın dibine sıkıştırmış, çocuklarının gözü önünde yumruklarken, çocuklar; anneeee! anneeee! nidaları eşliğinde çığlık-çığlığa ağlamaktaydılar. öylesine dayanılamaz ve boşverilemez bir manzaraydı ki yaşadığım; kendimi olayın içerisinde buluverdim.
ilkin adamı tutup almaktı niyetim ve fakat adam öylesine hışımla yumrukluyordu ki karısını, insani yollardan onu koparmak mümkün olmadı. kadının, kan-revan içerisindeki suratı bende istemsiz bir limit aşımına neden oldu ve daldım adama...dalmalı mıydım? yoksa, dalmamalı mı? bugün dahi bu kararı verebilmiş değilim.
adamla karşılıklı tekmeleşir ve yumruklaşırken bir de baktım ki, o suratı adeta dağılmış kadın, kolundaki çantası ile kafama kafama vurmaya başladı. kavgaya olan konsantrasyonumun dağıldığı ve bir kaç esaslı yumruk aldığım o andan sonra etrafta bulunup olayı izlemekte olanlar gelip bizi ayırdılar.
vay be! vay be! derken kendi kendime, yaşlı bir amcabeyin şu sözlerini duydum;
- evlat! karı ile koca arasına peygamber olsan girme.
kadını anlamıyor değilim aslında... ben o an, onun için oradaydım ve sonrasında olmayacaktım ama o, o tomrukla bir ömür geçirmeye mecburdu belki, kim bilir?
