Beraber geçirdiğimiz şu 40 yıla yakın sürede, neden bir tek anımız yok ha baba? Hep bizler için çalıştın, çabaladın, eyvallah... Evlendik, çoluk çocuğa karıştık, ama sen bu sefer de "torunlarıma faydam olmalı" diyerek yine çalıştın, hep çalıştın. Şimdi sen hasta yatağında son günlerini yaşarken, bu fedakarlığını kutsuyor ama sormadan da edemiyorum; zor şartlarda yaşadın, bizim aynı zorlukları yaşamamamız için çırpındın, ama neden birlikte yaşadığımız bir anı bırakmadın bize? neden beraber top oynamanın, maça gitmenin, karşılıklı 2 duble atmanın keyfini, heyecanını yaşatmadın bize? Maddi olarak daha rahat olduk ama manevi yönümüzün hep yarım kalacağını düşünmedin mi hiç?".
