başıma bir iş gelmeyecekse inanmadığım kavram. hele de günümüz türkiye'sinde.
askerliğin zorunlu olduğu durumlarda şehit değil, kurban olursun, seçme şansının olduğu durumlar vardır, ülke işgal altındadır, topyekün bir savunma yapılır gönüllü gidersin seve seve. ama şu an bedellisi (eleştirdiğimden değil) torpillisi, hele hele bırak doğuya gitmeyi, hiç yapmamış bilmem ne partisinin yetkililerinin çocukları varken. 45 günlük selam, tekmil ve istikamet eğitiminden sonra kendini sınırda elinde piyade tüfeği çatışmada buluyorsan kurbansın.
birilerinin çıkarı uğruna, oy uğruna semirtilen, güçlenen örgüt, karşısında yandaşlarını zengin eden ama fakir olduğun için bedelli yapamayan sen.
siz hiç havuzlu, güvenlikli bir siteye veya villaya şehit haberi gittiğini gördünüz mü? veya partisi ne olursa olsun bir vekilin 1.derece akrabası olan?
bakın ideolojiden bağımsız olarak düşünün. ne için ölüyor aslan parçaları? toprak için mi?, din için mi?
timur semerkant dolaylarında bir yeri fetheder, oranın alimlerini ve kendi din alimlerini karşı karşıya getirir ve sorar; müslüman iki devlet cenk ettik, hangimizin ölüleri şehittir.
timur'un gazabından korkan alimler düşünür taşınır ve şu cevabı verirler.
-hangimizin askeri Allah için, daha iyi bir islam islam için savaştıysa şehittir derler.
mesleği gereği asker olanların durumları ayrı bir başlık konusu, onlar bunun karsılığında para alıyor, seçme şansı ver bakalım. sahilde askeri lojman ve kamplarda ailesiyle yaşamak varken kaç tanesi doğuyu tercih edecek.
çanakkale'de, suriye cephesinde, kanal'da mısır'da, sakarya'da dumlupınar'da. onlar başka, onların seçme şansı yoktu.
anaları ağlatan, gencecik insanları hayatlarının baharında toprağa gönderenlerin, bundan çıkar sağlayanların anıra anıra gebermesini diliyorum.
