bir şiire başlamadan önce nokta koymayı öğrendim;
yeni baslanmıs bir seyi
yitirilmis görmeyi.. tufanlar da istemiyorum artık
bir dünya kuruyorum kendime
devinimsiz,duruk.
aklımı da kovuyorum cennetlerimden
yüreğimi de şimdi.
gün ısıgı dır beni kör eden yağmurlardır yaralayan
ve eve döner gibi yapıp,
kendime döndüğüm her akşam
anladım,yüreğimde doldurulmamış
ucurumlar olduğunu karsılıksız sorular göveriyordu.
aklımın genis ovalarında.
