Mehmet Ali Vardı çok eskiden bir zamanlar.babası sorumsuz,kendisi plastik askerlerle gece gündüz arka bahçede toprağın üzerinde yanlız başına oynayan bir mehmet ali idi.şişe dibi gözlükleri,dişlek ve sürekli akan sümüğü hatırladığım.bazen susar yere çömelmiş askerlerle kendi kendine konuşurdu bazende en ateşli muharebelerin komutanı olurdu.ben uzaktan izlerdim mehmet ali'yi.sonra akşam olunca annesi seslenirdi uzaktan mehmet ali askerlerini toplar eve dönerdi sabah ise yine aynı.sonra arkadaş olduk mehmet ali ile tüm mahalle embesil mehmet ali diye dalga geçerken biz mehmet ali ile savaş meydanlarını toza dumana boğardık.sonra mehmet ali bir daha hiç gelmedi gözlerinde dostluğun en sıcak ışıltısı olan o embesil sümüklü mehmet ali bir daha hiç gelmedi.duyduk ki babası tası tarağı toplayıp aylar önce evi terk etmiş.anneside bir kaç ay daha dayanıp mehmet ali ile izmir'e taşınmıştı.kim bilir kimin en iyi arkadaşı mehmet ali.
