Son albümleri I Am Not Afraid of You and I Will Beat Your Ass i yayınlayan grup. Diskografilerindeki kanımca en başarılı albüm ""And Then Nothing Turned Itself Inside-Out" dur. 2002 ve 2003 albümlerinde pek kesmemişlerdi. Eleştirmenler bu grubu çok tutar, sever. Bunun nedeni müziği çok iyi bilmeleri ve ustalıkla kullanmaları. Son albüme gelirsek ilk dinleyişte yine kalite hemen kendini belli ediyor. "Pass the Hatchet" ile cok uzun ve enstrümental bir girişgah yaptıktan sonra, asıl olayımıza giriyoruz. "Beanbag Chair" ve "I Feel Like Home" eski bildiğimiz yo la tengo yu bizlere sunmaya başlıyo. "Mr.Though" da biraz soul a uzanıyoruz. Albümün 5. parçası "Black Flowers" da biraz duruyoruz. Çünkü çok naif ve içe dokunan bir parça. Vokal ve piyano uyumu inanılmaz iyi. Yo La Tengo bir klasik daha yapmış.Bravo! Şöyle bir silkinip "The Race is on Again" e geçiyoruz. Bu şarkıda da kaldığımız yerde kalıyoruz. Mükemmel bir düet, çok tatlı bir parça. Güzel bir melodi bulmuşlar. "Sometimes I Dont Get You" albümün ortalarında ışıldıyor. Mükemmel vokal kaydı. Sarsıcı. "I Should've Known Better" ve "Ronnie" ile garaj rock yetmelerine şöyle bir selam çakmışlar. "Tonight" ise bir caz şarkısı edasıyla başlıyor ve sizi kocaman düşlere götürüyor. Evet sarsmıyor fazla huzur veriyor, sevme isteği veriyor. Albümün bu aşamasına kadar The Velvet Underground naifliğini yoğun bir şekilde hissetmiştik. Son iki parçada Sonic Youth devreye giriyor..Herşey her şey çok güzel bu albümde. Bu sene dinlediğim en kaliteli çalışmalardan biri. Ama çok iyi bir indie müzik kulağı gerektirdiğine şüphe yok.
