Travmanın insanın beyninde nelere sebebiyet verdiğini gösteren bir film. Travmalar ister küçük olsun ister büyük, asla geçmez. "Yaralar insanı canavara dönüştürür ve sen yaralısın" en sevdiğim replikti.
Andrew'in acısını anlayabilmek çok zor belki ama yerinde olsam o acıyla o kadar bile yaşayamazdım sanırım. Doktorları devletin adamı olarak deney yapan kişiler olarak düşünmüştüm. aslında pek haksız sayılmam. Çünkü andrew o sigaranın son sigarası olduğunu biliyordu. Lobotomi ölümcül bir uygulama olmasa da beyin deneyleri için kullanılmayı kabul etmiş gibi bir hali vardı. c koğuşu tüyler ürperticiydi. Hala tedirginim. O mağaradaki kadın doktor sahnesi inandırıcıydı ama ne yiyip ne içiyordu diye düşünmeden edemedim. Bir çapanoğlu olduğu belliydi. Göl sahnesinde o trajediyi iliklerime kadar hissettim. Çok acıydı.
Hepimizin hayatında travmalar var. Psikolojimizi öyle veya böyle etkiliyor. Ama korkunç boyutta olanları kalıcı hasar bırakıyor maalesef. travmalar ruhun yaralanmasıdır ve bazı yaralar ölümcüldür.
bu gece rahat uyuyamayacağım sanırım. Çok gerildim, korktum ve üzüldüm.
