Hani o elindeki fırsatları, ayda bir yılda kalmış şansları, insanları kaybettiğin an var ya, işte o andır. Her şey etrafınızdan akıp gider, siz sadece izlemekle yetinirsiniz. Artık ağlayamamak gibi bir durum oluşur, herşeyinizi bilen ve herşeyini bildiğiniz, yediğiniz içtiğiniz ayrı gitmeyen insanlar siz yokmuşsunuz ve hayatlarında hiç olmamışsınız gibi yanınızdan geçip giderken, şansı kaybettiğinizde kalbinize ve ruhunuza o an ağırlık otururken, sabahları ya da akşamüstleri haberleri seyrederken bulunduğunuz konumdan, kendinizden, siz olduğunuz yerde sayarken etrafınızda akan hayattan, griliğin içinde yükselen beton yığınlarından, sigaranın dumanından, ateşin yakmasından, yağmurun huzurundan, içini okuyormuşçasına haykıran müzisyenlerden, televizyondan, telefondan, kitaplardan nefret edilen anlardır. Çoğu zaman bu anların ardından kendinizi, hayatınızı sorgularsınız. Dahasonra bütün o sorgulamalar boşa gider, tekrar eskiye döner, kısır döngüye girersiniz.
