küçüktüm henüz okula bile gitmiyordum. (evet en eski anılarımı bile hatırlarım.) balkon demirleri olur ya ben oraya kafamı sokmayı çok severdim. bir gün mahallede oynuyoruz bahçe demirlerine kafamı soktum ama bizim balkonun demirleri kadar açık değildi. tekrar kafamı çıkarmak istediğimde kulaklarım buna engel olmuştu. arkadaşlarımdan biri annemi çağırmaya gitti sonra kahramanım gelip demirlerden kafamı kurtarmıştı. başka bir anım daha var. küçükken yüksek yerlerden atlamayı çok severdim. annem hep kızardı. bir gün mahallede yine böyle yüksek bir yerin üstünden atlamıştım ve eve sekerek gelmiştim. annem ayağıma ne olduğunu anlayamadığı için hastanede götürdü röntgen odasını birbirine kattığım için ellerimi ve ayaklarımı bağlayıp öyle röntgen çekmişlerdi. hafif bir çatlak varmış neyse ki.
