Kimse beni olduğum gibi kabul etmeyecek. Annem bile. Ben eksiğim. Aşırılıklarımla eksiğim. Bunu bilmek içimi rahatlatmiyor çünkü hala öyle değilmiş gibi davranıp başladığım yere geri dönüyorum. Parmaklarım bir yeri göstermeden üzülmeyi beceremedim bi türlü biliyorum. Sizi anlıyorum. Gerçekten. Ama o kadar zor ki bi insanın senin yüzünden delirdigini izlemek. Düşüşünü izlemek. Sırf bu yüzden aklımda hep gitmek var. Daha fazla can sıkmadan gitmek. Kendimden bile gitmek. Hiçbir işe yaramıyor. Ne vakit bir yol bulsam kendimi de alıp gidiyorum. Kendimle birlikte. Beni kendimden ayırmayı denedim. En kırıcı olan da buydu. O kadar uygun değildim ki size. Ancak kendimden vazgecersem aranıza girebilecektim. Ancak kendimden vazgecersem bir kadın beni gerçekten kabul edecekti. Bir arkadaş beni gerçekten sevecekti. Onu da denedim. Taklit ettim. Kendim olmaktan vazgeçersem sevilebilirdim ancak. Suratına bakınca içinizi ısıtanlar gibi olmayı denedim. Sevdiğiniz insanlar gibi. Özverili ve güler yüzlü. Yetenekli ve akıllı. Olmadı. Hiçbir zaman kabul edilmeyecek fakat her zaman öyleymiş gibi davranmaya çalışıp ne kadar üzerime yakışmadığını görünce kahrolacagim.
