chelsea'nin ruhu belki de camianın herşeyi... döktüğün göz yaşlarına kurban olalım be abicim... sen gel uzatmalarda bomboş kaleye giden topu kafayla çizgiden çıkar, maç boyu takımın can yeleği ol, hayat ver, sonra penaltılarda deli gibi yağan yağmur sayesinde, ayağın kaysın ve ters köşeye ampul gibi takacakken direğe de çarpıp dışarı gitsin o lanet top. kazanan takım da o 1999 finalinden beri hiç sevmediğimiz manchester united olunca, duble hüzün yaşat bize de...
belki de futbolun güzelliği burda, harcadığın tüm emek tek bir haraketle heba olabiliyor. zaten rusya'nın iğrenç havasında şampiyonlar ligi finali mi oynanırmış anasını satayım, ver şunu bi akdeniz ülkesine şenlik havasında kuru kuru seyredelim...
uzun lafın kısası, 26 mayıs 1999 cl finalinde çimleri döven samuel kuffour, euro 2000 finalinde hüngür hüngür ağlayan demetrio albertini ve şimdi de bu adam. bahsettiğimiz adam geçen senenin şubat ayında oynanan arsenal v chelsea carling cup final maçında gol atma hırsıyla diaby'nin tekmesine kafasını sokup da yerde dakikalarca cansız yatan bir adam. içimi burkuyorsunuz lan, yapmayın böyle...
