Sen yoktun
Terk edilmiş bir istanbul vardı
Yaslanmış gökyüzünün umarsızlığına
Eylül rüzgarlarıyla sararan
Bayram kartpostallarına benzeyen
Sen yoktun
Bir çocuk ağlardı istasyonlarda
Geceyarıları uykumu bölerdi hıçkırıkları
Trenler geçerdi gözbebeklerinden
Kirlenirdi bembeyaz umutlarım
Sen yoktun
Tüm dünyayı değiştirebilirdim
Oysa aynalarda eskiyor yüzüm
Ne yana baksam karşımda bir anı
Meğer istanbul ne çok benziyormuş sana
Sen yoktun
Omuzlarımda paramparça bir yürek
Göğüs kafesimde karmakarışık bir kafa
Kıvranarak olayların burgacında
Gezinirim sensizlikte, deliliğin sınırlarında
Sen yoktun
Kanayan bir istanbul vardı
Yeryüzü ıssızlığında
