Sık sık hissettiğim şeydir. Bazen öyle bir şey olur ki, düğün evi gibi kalabalıklar içerisinde olsan bile yalnız kalırsın. seninle aynı pencereden hayata bakan biri olmadığında yanında. bir de aksilikler çalınca kapını, içerisinde bulunduğun stres ve yalnızlık sarılma isteği doğurur. sanki sarılsan birine atacaksındır üstündeki tüm negatifliği. hani başını yaslasan omzuna, tüm derdin eriyip gidecektir. gitmese bile güzeldir sarılmak, sarılın bence.
