belki de unutmak istemediğimizden. bakarsın gözlerine onu her görüşünde, yüzüne ,o minicik ellerine, saçlarına. kendi kendine ne kadar düşünüp uygulayacam desende onu gördüğün anda herşey biter, onun varlığı anlamlılar sıralamasında zirveye oturur. umut olur bazen bazen umut çaresizliğe dönüşür. belki onun sana olan sevgisi aritmetik olarak artar ama senin çektiğin acı geometrik olarak artar ve arada uçurumlar açılmaya başlar. hoşuna gider çoğu zaman acı çekmek ,çünkü acılarının içinde yine o vardır, sevdiğin, ne yaparsa yapsın kıyamadığın. o bunların çoğunu bilmez, bazen onu ne kadar sevdiğini , ne kadar düşündüğünü onada duyurmak istersin ama yapamassın. izin vermez şartlar. bir kere kaybetmişsindir onu ve kazanmak sen inansanda zor gelir sana bile. günden güne eriyen bir beden gibi sende erimeye başlarsın. hiçbirşeyin anlamı kalmaz. aradan günler geçer, haftalar geçer, aylar geçer, değien hiçbirşey olmaz. sadece alışırsın acı çekmeye. hergün acıların artsada vücudun ve beynin alışmıştır. sanada sıradan gelmeye başlar artık. sonra sabah olur, havada güzel olur belki ,güneş ikinizin üzerine doğru ellerini uzatır. oda sana bakar bir an, gülümser. o zaman tüm acıların aniden yok olup içinde tarif edilmez bir mutluluk olur. onun için sıradan senin için ulaşılmaz. bu döngü böyle devam edip gider. sen ona gidemessin ama onunbelki sana geleceği umuduyla yaşamına devam edersin.
