Soyut ihtiyaçlarımızdan somuta en çok yaklaşandır. Öyle hissettirir kendini kanlı canlıymış gibi.
Aslında herkesin hayatında biri olmalı. Kadın ya da erkek fark etmez kendisi eve geldiğinde mutlu olan biri. Ille eş ya da sevgili değil. Anne, baba, kardeş, arkadaş.. kim olursa.
Itiraf ediyorum. Aslında öyle çok yapış yapış sululuktan hoşlanmıyorum ama annem komşumuzun ufak kızına bakıcılık yapıyor. Altı aylıktan şimdi dört yaşına kadar hafta içi sabahtan akşama bizde. Ben okuldan geliyorum, anahtarı kapının kilidine sokmamla annemin sesi geliyor önce;
- melek! aba geldi!
sonra pıtı pıtı koşma sesi geliyor ben kapıyı açana kadar. O sırada kolumdaki çantayı da yere atıyorum ki o koşuşu kucaklayarak karşılayayım. "abacıııımmm!!" deyip sarılıyor boynuma. küçükken çizgi filmlerden duyar bilinçsiz söylerdi. "Bi saattir seni bekliyorum!"
O küçücük kollardan taşan sevinci, huzuru, samimi sevgiyi başka hiçbir şeyde bulamadım.
Diyorum ki birinin muhtemelen o arada çizgifilm izlemiş olsa da bi saattir sizi beklemesi ya da bi saattir sizi bekledim demesi bile söyleyen dört yaşında olsa bile çok güzel.
Umarım bizi kucaklayarak karşılayacak birilerine sahip oluruz hep. Dünyadaki en büyük zenginlik bu olsa gerek.
