Kendimi en çaresiz hissettiğim zamanlardır.
insan ağladığında içindekini döker. Rahatlar. Bütün kini,nefreti,söylemek isteyip söyleyemedikleri,yaşayamadıkları,yaşayamayacakları,herşey saçılır ortalığa.
O yüzdende ağladığımız zaman kimse olsun istemeyiz yanımızda. Korkarız çünkü yumuşak noktalarımızın insanlar tarafından görülecek olmasından.
Ağladım!!! içimdekileri,kendimden bile gizlemeye çalıştıklarımı ortalığa saçmak için. Saatlerce ağladım.
Ve anladım ki ağlayamamak aslında dünyanın en kötü şeylerinden biriymiş.
