idil biret'i canlı dinlediğimde 12-13 yaşımda idim sanırım. değil onun adını, klasik müziğin varlığını bile bilmiyordum o zaman. izmir kültür park'taki konser salonundaydı konser. o geceden fazla bir şey hatırlamıyorum aslında, yani müziği. hatırladıklarım, valinin ve belediye başkanlarının da orada oluşu, seyircilerin büyük kısmıyla birlikte uyumaları, insanların çoğunun çok sıkılması, hep yanlış yerlerde -suslarda- alkışlamalar, idil hanım'ın müthiş ciddiyeti ve anonsta kulağıma takılan şövalye unvanı. dediğim gibi, ne çaldığını hatırlamıyorum. dinlemeye, anlamaya çalışmıştım ama imkansızdı benim için. yanımda duran bir bey vardı. insanlar alkışı bastıkça o sinir oluyor, kafasını sallıyordu. konserlerdeki alkış kısmı konusunda bir dersti benim için.
şimdi ise seneler sonra ben idil hanım'ın kayıtlarından chopin'in waltzlerini, rachmaninoff'un preludelerini dinliyorum. ve hala anlamaya çalışıyorum. belki o gece, bir klasik müzik merakı uyandırmıştı içimde, kim bilir.
insanlar onun ne çaldığını anlamasa da, uyusa da, sıkılsa da o sonuna kadar çalmıştı o gece. bu yüzden şimdi ona teşekkür ediyorum. umarım bir dahaki sefere o harika çocuğu anlayabilirim.
