Dün doğum günümdü. Çevremde derin bir çoşkuyla kutlandı ancak bence doğum günleri çok da sevinilecek şeyler değil. Yaşlanmak vs muhabbetinden ötürü değil yanlış anlaşılmasın.
Durdum şöyle ki dönüp 24 yıla baktım ve bugünümü düşündüm.
24 yaşındayım ama 5 yıldır hayatımda biri yok. Ve tam olarak annemin evlendiği yaştayım.
Okulu bitirdim çalışmaya başladım ama hayata dair bir planım yok. Hala iş başvuruları yapıp şehirlerarası iş görüşmelerine gidiyorum ve hepsi de beni birbirinden çok bağımsız yerlere götürecek nitelikte.
24 yaşımdayım ve evimin kirasını babam ödüyor. Her ay düzenli olarak harçlık alıyor, param bittiğinde arayıp istemek zorunda kalıyorum.
Evim yok. Arabam yok. Tek bir dikili ağacım yok.
Sonra diyorum ki 24 yıl sana ne kazandırdı bi söyle.
Bir miktar hayat tecrübesi, bir ömür insana yetecek güzellikte can yoldaşları, bir diploma, yalnız yaşama yetisi, ayaklarının üzerinde durabilme becerisi.
Ne bir eksik ne de bir fazla bütünüyle bu kadar.
Bu yüzden doğum günleri benim için partileme fırsatı değil de daha çok kaygılanma sebebi oldu hep. 24ümden ne kadar korkuyorsam, 34 üm için de o kadar endişeliyim. Ancak yine de diyorum ki iyi ki doğdum.
