karşıma geçip, bir şeyler söylemek istediği belliydi.
ben ise onun ne diyeceğini merak bile etmiyordum.
aklımda, dün gece harika vakit geçirdiğim kız vardı. seksten daha güzel bir şey varsa, o da aynı frekansa sahip biriyle sohbet etmektir. saatin akıp gidişinin farkına varamazsınız bile.
hata yapmaktan korktuğumuz için sonuna kadar savaştığımızı fark ettim.
kanımızın son damlasına kadar "yo yo ben hüsnü kuruntu ediyorumdur" diye kendinizi avuttuğunuz anlar çoğalınca sonun başlangıcının farkına varırsınız. ama dürüst olmanız gerekir. herkes bunu bekler sizden ama hiç kimse kaldıramaz...
aklımda başkası varken buna daha fazla devam edemezdim.
ne söyleyecekse söyleyecek ve arkasından ben diyeceklerimi diyecektim. ıkınıp sıkılmaya devam ediyordu ki baklayı çıkardı ağzından "ben bir şey yaptım. iş gezisinde tek değildim. hatta bu bir iş gezisi bile değildi" dedi.
beni aldattığını anlatmaya çalışıyordu.
"sorun değil" dedim. gülümseyerek. bu kadar rahat olmamam gerekiyordu ama "seni artık sevmiyorum" demek zorunda değildim. "seni anlamıyorum" dedi. bazen düşünüyorum da ne yapsak yaranamayabiliriz... bağırıp, çağırsam "şerefsiz" olacaktım. o ağlayacak ben ise vurdum duymaz, anlayışsız biri olacaktım. muhtemelen "sen bunları yapmadığın" için diye sıralamaya başlayacağı bir listesi de mutlaka vardı.
ama bunlar benim umurumda değildi.
"eve bırakmamı ister misin?" diye sordum. "ben taksiyle giderim" diyerek gereksiz gurur gösterisini yaptı. sanki dün gece başkasıyla çarşafları terleten o değilmiş gibi...
taksiye bindim ve biner binmez onu aradım.
uykulu bir ses tonuyla açtı telefonu. "efendim mert, bir şey mi oldu?" dedi.
"seni özledim" dedim... gülümseyişini telefondan bile hissedebiliyordum.
"uyu sen yarın görüşürüz" diye ekledim.. ve eve gidip yattım. sabah uyandığımda bambaşka biri olacak ve her şeye sıfırdan başlayacaktım...
