bencil kişi ezer çevresindekileri, öne çıkar, üste çıkar. tepeden bakar, kendisi için güvenli bir noktadan. bencillik mutsuzluktur oysa. bir sensin ayakta kalan, bir sensin karnı doyan, giyinen, gezen, eğlenen... bu olsa olsa mutsuzluğun ta kendisidir. çevresini hor gören bencillerden bahsedersek, yaklaşmaz mutluluk onların yanına. hoş mutluluk gibi şeyleri akıllarına getirirler mi bilinmez ya hani neyse...
başlık bana bir şarkıyı anımsattı. bilirsiniz şenay'ın şarkısı. "şu dünyadaki en mutlu kişi mutluluk verendir" diye başlayanı? bu kadarı bile yetiyor aslında.
mutluluk vermek, verebilmek, bir huzur duymak demektir bana göre.
mutluluk vermek, kendini bilmek, sevmeyi bilmek.
mutluluk vermek karşılık beklememek, bencil olmamak, hep ben dememek ya da.
mutluluk vermek, almadan da huzur duymak isteyerek yaptıklarından.
mutluluk vermek, insanı insan yapan niteliklerden çünkü.
mutlu ederek mutlu oluyorsan ne ala. keyfini çıkarmak gerek elbette. yok karşılık alamadıysan üzülme derim. sadece mutluluk veren de mutlu hissetmeli kendini.
"bir insanı sevmekle başlar her şey" demişti sait faik. her şey sevgiyle başlar, ama sevgiyle bitmez. ama başlangıçtır önemli olan. önce mutlu edin ve bu niteliğinizle gurur duyun, bencillik mutsuzluk getirebilir yoksa.
