Bütün yolculuk boyunca düşündüm. Boşa mı kürek cekiyordum, Yoksa gercekten çabalamalı mıydım?
Sancili geçen bir yılın ardından istediğim puanı almıştım kpss'den fakat henüz, kurum sınav açmamıştı. Yani çalışmama devam etmeliydim, fakat çalışacak motivasyonu kendimde bulamamıştım. Ben de çareyi şehirler arası yollarda vakit geçirmekte buldum. Çünkü okul bitmişti ve artik hiç olmadığım kadar yalnizdim. Evet yalnızlığım çalışma azmimi arttırıyordu fakat içten içe rahatsızlığını belli eder haldeydi.
Bir ara yol kenarında oyun oynayan çocuğun bütün trene hareket çekmesini tebessümle izledim. Kafam biraz olsun dağılmıştı. Hayir hayir Kizmadim çocuğa hiç.
Bir süre sonra düşüncelerim ağır gelmiş olacak ki yanimda boş olan koltuğa çantamı yastık yaparak uzandım. Tren sürekli sallaniyordu. Tren saklandıkça ceplerimdeki bütün mutsuzlugum dökülmüştü. Çünkü cebimde hiç mutluluk kalmamış, hepsini harcamıştım.
Hani sınav gecesi ibrahim hoca çok zorluyor diye sikayet ederdik ya. Zorlayan ibrahim hoca degil, hayatmış. bunu anladim yolculugumda. Biraz geç olsa da.
