daha 3. Sınıfta kapakla maç yapardık. Hiç unutmuyorum ayı ibrahim diye bi çocuk vardı. Bende o zamanlar ciguli gibiyim kaburgalarım sayılıyodu. Nerden cesaret aldıysam gittim yanına böyle top oynanmaz ibo habire kapağın üstüne basıp gidiyon dedim. O da sanane oğlum istediğim gibi giderim dedi. Sanırım ilk cinnet anımı orda yaşadım. Bir tekme vurdum çocuğun sağ bacağına. Ağlayarak yerde kıvranmaya başladı. Ben ne olduğunu daha çözmeye çalışıyorum ama. Sonra nöbetçi öğretmen bizi sınıfımıza götürünce çıktı kokusu. Çocuğa vurduğumda eli bacağının üstündeymiş. Serçeden orta parmağa kadar kırılmış. Sonrası zaten olaylar olaylar. Buda böyle bir ayı iboyu ağlatma anımdır. Evet.
