aramızdan ayrılışının 3. yılı olan büyük üstad. hakkındaki bir yazı için;
"… 23 yaşındaki tuncel kurtiz’in işi de istanbul’da birkaç semtin ışıklarını kontrol etmekti. sönük sokak lambaları varsa, bunları belediyeye bildirecekti. artık, hep yukarılara bakmaya başlamıştı. hangi ışık sönükse görüyordu. ancak, bir ışık onun için oldukça önemliydi. bebek’ten inşirah yokuşu’na çıkarken çalıların arasında, alçakça bir yerde bir ışık vardı. o lamba hep sönüktü. o da hep rapor ederdi. iki günde bir ışık takılırdı. sonra yine bakardı ışık yok… anlamıştı ki burası aşıkların köşesiydi. buraya gelenler; bu ışıktan rahatsız olmaktaydı. ancak, o bu ışığı raporuna yazmaya mecburdu. birinci gün, ikinci gün, üçüncü gün geçer, ışık hep yanar. ‘artık aşıklar gelmiyor galiba…’ demişti. ‘ayrıldılar mı?’ diye tedirgin olmuştu.
ilk kez o gün eline bir taş alıp ışığı kendisi kırmıştı.
neden mi?
çünkü kendisi de aşıktı o günlerde.
çünkü, aşk karanlığı severdi.”
