3- 4 senedir içinde bulunduğum durum. öncelikle yalnız olmak için kimsesiz olmanıza gerek yok, yani hiçbir tanıdığınız olmaması şart değil. çoğu kişinin bir ailesi ya da akrabası vs. bulunuyor. yalnız olduğunu söylemek için ilk şart günlerin boş geçtiğini hissetmeniz ve zaman duygusunun kaybı. yani gün içinde neler yapıyorsunuz ya da dünün bugünden farkı ne gibi soruları kendinize sorduğunuzda benim gibi üzücü cevaplar alıyorsanız yalnızlığa ilk adımı atmış bulunuyorsunuz.
yalnızlığın en derin hissedildiği zamanlar da genelde terk edilme veya aldatılmanın 1- 2 hafta sonrası oluyor. çünkü ilk 1- 2 hafta şokla geçiyor. şoku atlatınca onu hatırlatan şeyler size çok batmaya başlıyor. bu batmadan kaçmak için de gün için de gün içinde yaptığınız şeyleri kısıtlamaya başlıyorsunuz. eğer arkadaşınız yoksa ya da arkadaşınızla çok şey paylaşacak durumda değilseniz destek olacak biri de olmuyor ve gömülme süreci başlıyor.
gömülme süreci genelde başarısız çırpınmalarla ve pekçok gömülmeme denemesiyle geçiyor ki genelde zayıf denemeler oluyor. bi süre sonra da debelenemeyecek hale geliyorsun ve serbest düşüşe geçiyorsunuz.
serbest düşüşün sonu neresi, onu serbest düşüşten çıkmayı bilenler anlatsın.
