sen onu koyacak yer bulamazsın. kırılmasın, incinmesin diye kanadı kırık titreyen serçeler gibi avucunda taşırsın. daha çok açarsın bazen nefes alsın, gökyüzüne baksın; daha çok kapatırsın üşümesin, avucunun sıcağıyla ısınsın. aradan aylar, yıllar geçer. yaralarını sararsın, iyleşmeye başlar. kanatlarını hafif hafif çırpabilmektedir artık. zamanla daha da yükseğe uçar. bir sabah bi uyanırsın. pencerede kahverengi tüyü kalmış. uzaklara bakarsın ama yoktur. her gün pencerede beklersin ama gelmez. onun yokluğundan başka bi şey yoktur elinde.
sevdiğin insanın da bu kuştan farkı olmaz bazen. seni sahiplenmez. aramaz, sormaz. kuş uçmaz kervan geçmez hanlara döner kalbin, öksüz yetim kalır.
düşünüyorum da başkası var diye mi hayatında bütün bunlar? gerçekten karşılıksız bile olsa milyarlarca insan arasından onu içinde yaşatan birine sahip çıkmayacak kadar nasıl sevmez insan kendini anlam veremiyorum. hani bu başka bi şey. o insanın yüceliğini, niteliğini çok iyi anlatır.
var böyle şeyler hayatta, her şey kendini sevmekle başlar. kendisini seveni sadece kendisini sevdiği için bile olsa tutup bırakmayanlar, ona toz kondurmayan, kenarda köşede saklayan sevilmişliğine sahip cesur insanlar var. bu yüzden çok saygı duyuyorum onlara. gerçek sevgi ve mutluluk onların yanında....
