evet, bizler kimsenin önünde yere kapanmayız ve de bununla gurur duyarız.
şu din denilen akla, mantığa, insanlığa ters illete bir bakın! bir tanrı tasavvurları var, yarattığından başı dik, onurlu, iş gören, kendi başının çaresine bakan biri değil, önünde yerlere kapanan, habire af dileyen, ağlayan, sızlayan bir köle olmasını bekliyor! aynen krallar, imparatorlar gibi! zaten bu cinsten bir tanrı fikriyatının esin kaynağı da söz konusu insanlık düşmanlarıdır.
işte taş çağından bugünlere geldik. peki nasıl geldik? zaten var olmayan tanrı'nın yardımıyla mı? hayır, tanrı adına konuştuğunu söyleyenlerin zırvalarına değil, akıllarının gösterdiğine itibar eden insanlar sayesinde.
bak bugün bir çocuğumuz doğduğunda "acaba kaç gün yaşayacak?" endişesi içinde değiliz. antibiyotikler icat edilmeden önceki insanlar gibi zaten var olmayan bir tanrı'ya köle gibi yalvarıp yakarmıyoruz çocuğumuz yaşasın diye... onlar ağlayıp yalvarıyordu ve buna rağmen çocukları sinekler gibi ölüp, gidiyordu. biz modern tıptan yararlanıyoruz ve onca yalvarıştan çok ama çok daha iyi sonuçlar alıyoruz.
velhasıl insana ancak insandan hayır gelir, bir diktatör tanrı hayalinden değil...
