o zaman yaşım henüz 7. ilkokula yeni başlamışım. ama okuma yazmayı biliyorum he. öyle de zehir gibiyim hani. rahmetli tuttu elimden hadi gidiyoruz dedi. ki o güne kadar kendisinden en sık şunu duyardım "birazdan ineceğiz oğlum uyuma"... çocuk uyurken zor tabi toplu taşıma araçlarından inmek.
ne diyodum... maç izlemek evet. yaş yedi. tuttular elimden peder ve arkadaşları gittik bostancı'ya. maç saati yaklaşıncaya kadar bir mekanda takılıyorlar ben de kola ve ekmek arası döner'e talim keyfime bakıyorum tabi.
neyse vakit geldi çıktık mekandan fenerbahçe stadı'na gidiyoruz. vardık stada. çocuk zihnimde kazılı kalmış o zaman tribüne tırmanan tipler vardı. stadın yapısı müsaitti tabi. eski zaman. adamlar bildiğin stada tırmanarak giriyordu falan. neyse oturduk tribüne...
yahu 7 yaşında çocuğum elime bayrak tutuşturdular. boyuna sallıyorum. sarıyer'le oynuyoruz o maçı. 5-2 yenildik birader. ve o 5 golün 3'ünü bizden sarıyer'e giden biri atmıştı. adını anımsayamadım şimdi. neyse maç bitti. döndük bir sürü insan bostancı'ya. peder beyler mekanda kaldılar ben de oradan elimde fenerbahçe bayrağı eve döndüm.
hiç olmadıysa en az yolda 10 kişi n'oldu maç ufaklık demişti...
5-2 amk nolacak diyememiştim...
yenildik demiştim.
ama ben mabed'i o gün tanıdım. o gün bildim. o gün kazıdım kalbimin her bir noktasına. ben doğduğumda değil ilk nefesimi o gün o mabed'de almıştım. farkında olmadan.
ingilizlerin futbol sevgisini ve stadyumları doldurmalarının nedenini ben çok iyi biliyorum.
