biliyorum zor günler geçiriyorsun. eşin kanser. son 5 yıldır her şeyle tek başına mücadele etmek zorunda kaldın. ailece ne kadar yanında olmaya çalışsak da ateş düştüğü yeri yakıyor. bazen ayakta durmakta zorlanıp isyan ediyorsun. haklısın da. hem çalışmak, hem hastayla uğraşmak, bir çocuğa hem anne hem baba olabilmek çok zor. kendi hayatım izin verdiği ölçüde yanında olmaya çalışıyorum ama biliyorum ki dert çekenin. biliyor musun senden çok şey öğreniyorum. bazı zamanlar kendinden vazgeçebilmeyi, direnmeyi, koşulsuz sevmeyi...
hatırlıyor musun küçükken akşam olduğunda evlerin ışıklarını seyreder, tüm insanların mutlu olduğunu düşünürdük. öyle olmadığını babam annemi terkedince anlamış, o gün büyümüştük. belki de birbirimize olan aşırı bağlılığımız bu yüzdendi. başka kimsemiz yoktu. terkedilmekten, kaybetmekten çok korkuyorduk. bu yüzden birbirimize daha çok sarılıyorduk. annem, sen ve ben. bu hayatta birbirini hiç bırakmayacak, hiç yaralamayacak üç kadın düşerek, kalkarak ama öğrenerek geldik bu günlere.
bugün doğum günün..
o kadar çok şey söyleyebilirim ki sana dair. ama kelimeler yetersiz kalır. sen benim dertlerimi dinlerken asla sorgulamayan, benimle gülen, benimle ağlayan, her koşulda yanımda olanımsın. iyi ki varsın, iyi ki ablamsın.
