rüzgar kepçe kulaklarımı yalayıp geçiyordu. büyük şehirlerin yolları griden sarıya, kahverengiye dönüyordu. beni hep bu havalar aşık etmişti. koşa koşa yanıma gelmişti. o gelirken bir yaprak daha dalından kopmaktan vazgeçmiş ve yeniden yeşermişti. sonbahardan utanmasalar ağaçlar yeniden çiçek açacaktı.
"eylül'ü seviyorum" dedi.
"kim sevmez ki?" dedim.
"beraber yürüyelim mi?" dedi. "sonra belki çay içeriz."
